Երբ իշխանությունը սնանկ է գաղափարապես, դա ոչ ոքի, ցավոք, չի զարմացնում. բայց երբ ընդդիմությունն է սնանկ, դա արդեն երկրի դժբախտությունն է: Պարադոքս է, թե տրամաբանական` Հայաստանի ընդդիմությունն այսօր ասելիք չունի: Այս օրերին, երբ Մաքսային միությանը միանալու, ըստ իս նույնն է, թե սովետառուսական կգբեական կաթսայի մեջ ոտքով-գլխով խրվելու դեմ բողոքողները ձերբակալված են, խորհրդարանի Արտաքին հարցերի հանձնաժողովը ռուսների հատ համատեղ հայտարարություն է անում, իսկ ընդդիմությունը բերանը ջուր է առել: Իսկ ինչ կարող է անել ընդդիմությունը: Ամենաքիչը` հանրահավաք ու դրանով իսկ փորձ` ժողովրդին արթնացնելու, համախմբելու, պայքարի կոչելու: Առայժմ ընդդիմությունից, որի արդեն չգիտես որ հատվածն է իսկական, որը` իմիտացիոն, միայն Պարույր Հայրիկյանն է հայտարարել, որ հանրահավաք է հրավիրելու: Հնարավոր է, որ Հայրիկյանի հանրահավաքին շատ քիչ մարդ հավաքվի, բայց երևում է` Հայրիկյանը դրանից չի խորշում, մինչդեռ որոշ ուժերի համար հանրահավաքի սակավամարդությունը կարող է սպանիչ թվալ: Սպանիչը, սակայն, այլ տեղ է ու այլ կոնտեքստի տրամաբանության մեջ. երբ ընդդիմությունը սնանկ է ու ամուլ, այլախոհները կարող են խելագար համարվել, իսկ երկիրը` մի քանի տասնամյակ ետ շպրտվել:
Կարինե ՀԱՐՈՒԹՅՈՒՆՅԱՆ